isla Tequila i dalej do Cuzco

Budzimy się o świcie. Pierwszy widok, jaki ukazuje się naszym oczom to stadko świnek morskich biegających za uchylonymi drzwiami chlewika. Świnki są przysmakiem w Peru. Mamy nadzieje, ze nie zaserwują nam ich na śniadanie. Na szczęście dostajemy sadzone jajka i placuszki. Po posiłku żegnamy naszych gospodarzy, wręczamy im drobne upominki i parę groszy za gościnę i wracamy na naszą barkę „San Antonio”. Na brzegu zbierają się mieszkańcy Amantami, aby nas pożegnać. Nawet podczas takiej chwili kobiety nie rozstają się z wrzecionami.

Po naszych towarzyszach podróży widać skutki wczorajszych harców i braku łazienki.

Około dwie godziny w milczeniu płyniemy na następna wyspę Tequile. Różni się ona od Amantani kształtem. Jest podłużna i mniejsza. Działa na niej tylko jedna szkoła i jedno colegio, podczas gdy na Amantani były 4 szkoły i colegio. Barnabe z żalem opowiadał o tym, ze na jego wyspie rodzi się dużo dzieci, ale większość tak, jak jego synowie wyjeżdża do Puno i nie wraca.

Robimy małą wycieczkę po Tequile. Na Plaza de Armes spokojnie pasa się owieczki. Właściwie niewiele tu rzeczy, poza małym kościółkiem, sklepikiem, restauracyjką i magazynem z pamiątkami. Wyspa słynie z wyrobów wełnianych. Wszyscy mieszkańcy a w szczególności mężczyźni wyrabiają czapeczki, torebki, sweterki. Utworzyli spółdzielnię i teraz sprzedają swoje dzieła w jednym dużym sklepie.

Podczas krótkiej przechadzki spotykamy wielu chłopców dziergających na drutach. Robią to tak sprawnie, że nie muszą patrzeć na robótkę, mogą się uśmiechać do nas.

Zatrzymujemy się na obiad. Kiedy przygotowują dla nas posiłek Alan zabawia nas opowieściami.

Chullo są różne – mówi, w zależności od stanu cywilnego. Czerwone noszą żonaci, białe z czerwonym dołem noszą kawalerowie a te z pomponami należą do narzeczonych.

Czapeczka świadczy też o wieku. Jeżeli nosi się ją do tyłu to ma się 8-10 lat, na bok 15-18, czyli szybko trzeba sobie znaleźć narzeczoną.

Mieszkańcy Tequile są bardziej zamknięci w sobie niż Amantańczycy. I nie jest im łatwo w sprawach damsko-męskich. Chłopcy i dziewczęta nie mają specjalnych możliwości do spotkań. A nieśmiałość nie ułatwia zalotów. Dlatego opatentowano tu sposób na podryw. Odbywa się to najczęściej podczas jakiejś fiesty. Dziewczęta i chłopcy tańczą w oddzielnych grupach. Jeżeli chłopiec, chce poznać jakąś dziewczynę, rzuca w jej kierunku kamyczek. Jeżeli ona go podniesie, to mogą być uważani za narzeczonych.

Na wyspie żyje około 3,5 tys. osób. Żeby uniknąć problemów kazirodztwa stosuje się symbolikę w strojach. Każdy z żyjących tu klanów, a jest ich około 6 ma swój symbol.

Elementy stroju mają znaczenie, np. czerwony pas zakładany jest z okazji świąt, biały przewidziany jest do pracy. Duże pompony przy kobiecej chuście oznaczają pannę, małe zarezerwowane są dla mężatki, która nosi ciemne spódnice. Niezbędnym wyposażeniem na wyspie jest też chuspa, czyli torebka na liście koki, które żuje się tu przez cały dzień. Zabija głód i likwiduje skutki wysokości.

Na wyspie rośnie kwiat zwany cantuta, uznawany za narodową roślinę Peru. Podczas obchodów świat związanych z kultem ziemi, symbolizuje pokój i szczęście. Od jego koloru wziął się jaskrawy odcień różu w kobiecych strojach

Zwyczaje religijne wyspy związane są ściśle z rytmem przyrody i kultem Pacha Mamy. Tylko 18 % mieszkańców wyznaje katolicyzm.

Zdążyliśmy zwiedzić wyspę przed nawałem turystów. Do Puno dotarliśmy około 16. Wykapaliśmy się w chłodnej wodzie i ruszyliśmy po wełniane sprawunki. Tylko tutaj spotkaliśmy taki wybór i takie niskie ceny. Wieczór spędzamy w uroczej cukierni zajadając się czekoladowym tortem. Peru pozostanie w mojej pamięci jako kraj wielkich porcji. Około 21 wsiadamy do autobusy mającego zawieść nas do Cuzco.

Komentarze (0)